Het camino virus

Het zaadje is geplant

Ik ben besmet geraakt met het ‘ Camino virus’ door verschillende mensen om me heen, maar allereerst in 2015 door het boek ‘Ik ga op reis en laat achter’ van Simone Awhina. Een prachtig boek dat alle verschillende ervaringsniveaus van de Camino zo mooi beschrijft. Eerst het fysieke ongemak waar je doorheen gaat, dan de mentale uitdaging en hoe langer je loopt, ook de spirituele ervaring. De persoonlijke groei die deze vrouw doormaakte in dit boek maakte mij zo nieuwsgierig. Ik heb het boek 2 keer gelezen en het zaadje was geplant dat ik op een dag de Camino wilde lopen. 

Eerste Camino
Mijn eerste Camino liep ik in 2019, ik startte met de Camino Primitivo - de allereerste Camino uit de geschiedenis van de pelgrims, dat idee sprak me wel aan. Ook is deze Camino een stuk minder druk dan bijvoorbeeld de Francés; nog een manier om mezelf uit te dagen om echt dichtbij mezelf te komen. Tegelijkertijd is de Primitivo ook een stuk korter dan de Francés en dit kwam me ook goed uit voor het geval ik helemaal niet van wandelen hield. Twee oud-collega’s hadden goede ervaringen met deze Camino en dat maakte uiteindelijk mijn keuze. Met de gouden tips ‘als je denkt verkeerd te zijn gelopen, dan is dat waarschijnlijk ook zo’ en ‘geen zware bergschoenen dragen’ ging ik op pad.

Voor het eerst alleen op reis
Ik vond het zo ontzettend spannend om alleen op reis te gaan. Ik zag al voor me hoe ik alleen ’s nachts door het bos zou wandelen met angstige stemmetjes in mijn hoofd! Terwijl ik op mezelf woonde durfde ik de nacht van tevoren niet eens alleen thuis te slapen, kan je nagaan.
Aangekomen in Bilbao en vervolgens in Oviedo, bleek alleen reizen een stuk relaxter te zijn dan ik dacht. Door de vele aanspraak die ik had miste ik de bus notabene bijna. De angst van het alleen zijn was in ieder geval snel getackeld.   

Hardop dansen & zingen
Wat ik me het meest herinner van deze tocht is dat ik in de eerste dagen hardop aan het dansen en zingen was. Dit voelde echt zo bevrijdend. Op de Camino keek ik met een afstandje naar mijn leven waarin ik was vastgelopen. Ik kwam uit het bedrijfsleven dat voor mij veel te rigide was, het draaide allemaal om presteren. De Camino liep ik daarentegen helemaal niet om te presteren, terwijl veel mensen in mijn kennissenkring het een hele prestatie vonden. Ik liep de Camino om mezelf te voeden met zo weinig mogelijk prikkels en veel frisse lucht en vrijheid. Ik had er zin in.
Op mijn Camino ontmoette ik ook mijn eigen Camino familie. Een groep van Spanjaarden en Italianen met wie ik amper kon communiceren als enige persoon die Engels sprak, maar het was een warm bad, ik voelde me zo gedragen. We hebben gezongen en gedanst onderweg en ons ondergedompeld in de lokale cultuur.  

Santiago vs Finisterre

De finish in Santiago was voor mij alles behalve bevredigend. Ik was mezelf in het contact met de groep weer helemaal verloren. Net als thuis wilde ik erbij horen en vooral bij ze blijven. Dit maakte dat ik op mijn laatste dag ver over mijn grenzen ging qua kilometers. Ik kwam helemaal bekaf aan in Santiago en begreep niet wat ik daar al deed. Om mijn zinnen te verzetten liep ik de volgende dag alleen door naar Finisterre. In het begin nog met iemand, uiteindelijk voelde ik de behoefte om alleen te gaan. Het moment dat ik richting de vuurtoren van Finisterre liep  zal ik nooit vergeten. Het was echt thuiskomen. Ik luisterde naar een Fries lied en het klopte gewoon, de tranen liepen over mijn wangen. Ik was trots op mezelf dat ik deze reis alleen volbracht had.

Voor de tweede keer de stoute schoenen aan
Mijn tweede Camino was al een sluimerend verlangen, toen een goede vriendin van mij me uitnodigde om samen de Camino Frances te lopen. Toch was de beslissing om mee te gaan geen gemakkelijke. In 2019 was ik terecht gekomen in een fikse burn-out (dat had ik nog niet door tijdens mijn eerste Camino) en mijn conditie was verre van fit. Omdat ik toch graag mee wilde verkocht ik aan mezelf dat ik fysiek weer kon opknappen van de Camino, weer sterker kon worden. Deze keer starten we samen wat een hele andere dimensie gaf. Het rekening houden met elkaar en zo ook onze grenzen aangeven was super leerzaam. Het heeft in ieder geval een ijzersterke band in onze vriendschap gesmeed.

Fysiek fit worden zat er alleen helaas niet in voor mij deze keer. Op een derde van de Camino - net na Burgos - ging ik bijna tegen de vlakte. Ik was kapot, helemaal op. Ik had een pauze nodig en werd uiteindelijk vlak voor Astorga gedwongen mijn vriendin en groep achter te laten. Na een emotioneel afscheid stond ik er alleen voor. We wisten beide dat deze splitsing ontzettend nodig was en waren dankbaar voor de weken die we samen hadden gereisd. Ik weet nog precies toen ik de volgende dag de Camino weer opstapte; toen begon mijn Camino pas echt.   

Weer alleen verder

Deze Camino ging me niet van harte af. Ik werd gedwongen om naar mijn lichaam te luisteren. Om lief te zijn voor mezelf. Als ik maar 5 km liep op een dag, dan was dat het. Soms lifte ik zelfs een paar kilometer. Ik ging een ware transformatie door. Weg met die serieuze wandeloutfits, de rok ging aan! Deze vrouw leerde om het echt leuk te hebben met zichzelf. Ik sliep in de middle of nowhere soms, in een tent, of buiten in de open lucht. Alles om in het reine te komen met mezelf, om mijn angsten onder ogen te zien.

Transformatie

Op een gegeven moment merkte ik dat ik liever alleen was dan met andere mensen. Ik verheugde me erop om een volgende dag weer alle keuzes zelf te mogen maken. De wereld lag aan mijn voeten. Ook vroeg ik elke dag dat er op mijn pad mocht komen wat er nodig was, of dat nu leuk was of niet. Ik vertrouwde totaal op de Camino, op het leven. Deze keer kwam ik voldaan aan in Santiago de Compostela, het was goed zo. Eenmaal thuis wist ik dat ik weer aan het werk kon. Ik had zoveel zelfvertrouwen gekregen door deze Camino alleen te lopen en daar helemaal oke mee te zijn.